بامداد

خوب من! خوب من هم می ترسم بار ها و بار ها ترسیده ام از ساده ترین و پیش پا افتاده ترین و از سخت ترین و ستمگر ترین چیز ها همچون هیولا ها ترسیده ام باری حتی ترس هایم را از تو دریغ نکردم ****** خوب من! باور کن که من اگر که فریاد نمی کشم نه از گرفتگی گلو و نه از کوفتگی عضلاتم در رنجم من سکوت میکنم چرا که فریاد نه زاییده عصیان که فرزند نا خلف سکوت است

و واژه ها آنقدر در دستم می چرخند تا نام تو بر زبانم جاری شود پس بر می خیزم و نیایش آغاز می کنم...

پس از باران آنگاه که ابر از سرم گذشته و حتی بعضی چیزهای دیگر دیگر از سرم گذشته من با فراق بال در هوای تو نفس میکشم آفتاب نگاهت بر نقش خاکی چهره ام می تابد نفس می کشم گرم می شوم و زندگی را آغاز می کنم... آیا عشق  آغاز زندگی نبو د؟

در کلامت رویــــایی ست که کابوســــم را به دیــوار شبـــانه میخکوب میکند درخشش  آفتـــــــــاب نیمروزی در  هــراس من از سیـــاهی ... خورشــــید ارزانـــی تو باد

تا با تو بودن سنگینی آوار سکوت سرد شب را تاب می آورم دلم به پنجره ای خوش است که شیشه اش ترنم باران را منعکس می کند و کوچه ای که دیری ست از آن من نیست کوچ پرنده را دوست ندارم و تحمل سایه ی سیاه چنار در زیر نور زرد چراغ برایم سخت دشوار است تنها یک نام و یک واژه در سرم تکرار می شود: "تنهایی" ... تا با تو بودن

من درد هایم را با تو در میان می نهم تا تو چون گندم زاری احاطه ام کنی و من چون ابری بر تو ببارم

از یاد نرفتی بر باد نرفتی رها کردی ام آزاد نرفتی