کوچک

آنک که شبنم وار
از شاخسار شب
فرو می چکی
آسان نیست
در اندیشه درخت
آشیانی
بر
پا
ساختن

شاپرک

انگار
در انتظارم نشسته بود
در سحرگاه پیاده رو
وقتی رسیدم
بر شانه ام نشست
و با من آمد
و تا عصر
هم آنجا ماند
و بعد
هم آنجا مرد
***
در انتظارم نشسته بود
به رنگ سپیده
بی هیچ نشانی
برای
وداع

بی پناه

سردابه سکوت
آوازم را گرفت
به گرمی تن ات پناه آوردم
آنجا که صدا ها در هم می پیچید
و تنها نسیمی
تنهایی را
تکرار می کرد

نا گفته

گلی ست در دستم
نامش را تو بگو
حرفی ست بر زبانم
آن را
تو بخوان
نگو نه
که ناگفته بسیار است
برقی ست در نگاهم
تو
پنهانش
کن

عابر

نه باز می توان گشت
نه باز می توان ماند
هر چه پیش رفته ام
بیش از پیش رفته ام
اکنون
دیگر
به جز رسیدن
راهی نمانده است