دلخوش

تا با تو بودن
سنگینی آوار سکوت سرد شب را تاب می آورم
دلم به پنجره ای خوش است
که شیشه اش ترنم باران را منعکس می کند
و کوچه ای که دیری ست
از آن من نیست
کوچ پرنده را دوست ندارم
و تحمل سایه ی سیاه چنار
در زیر نور زرد چراغ
برایم سخت دشوار است
تنها یک نام
و یک واژه در سرم تکرار می شود:
"تنهایی"
...
تا
با
تو
بودن

قرار

من درد هایم را
با تو در میان می نهم
تا تو چون گندم زاری
احاطه ام کنی
و من
چون ابری
بر تو ببارم