بامداد

بر شانه هاي سپيد كدام خاطره تو را مي برند زيبا زن اكنون در گذر از كوچه پس كوچه هاي زمان بر سر كدام پيچ در پيچ طولاني ايستاده اي با رويي گشاده در انتظار لبخندي زيبا زن اينجا كه نيستي آنجا كه نيستي بگو پس كجا تو را مي توان ديد زيبا زن آيا صداي تو را در يخبندان كدام سرزمين به گرمي و به آرامي هنوز مي توان شنيد زيبا زن از اين پس تو تنها نخواهي بود هرگز هرگز تو تنها نخواهي بود زيبا زن بدرود

رفته بودم كمي باد بياورم با همه توفان ها بازگشتم چه خوب شد در اين ماجرا به دنبال باران نبوده ام

سكوت تمام سرمايه ام بود در يك كلام آن را به تو بخشيدم اكنون تو صاحب تمام سرمايه ام هستي در يك كلام

در ميانه هستي با هرچه مرگ آلود مي ستيزم هنوز در من توان رسيدن هست به آرزو ها و رويا ها با تو مي دانم مي توانم بود تا فردا همين كافي ست با من بمان بمان تا من آنگاه هر لحظه به احترام تو بر مي خيزم تا فردا همين كافي ست