بامداد

فاصله ميان با هم بودن يا نبودن تنها علامتي ست بگذار در اين رياضي ساده منها نباشيم

قلم بر مي دارم تا بنويسم يا ننويسم قلم قلب ام را نشانه مي رود تا بنويسم يا ننويسم قلم در دستي خسته دست بر لبي بسته قلم و من تا بنويسم قلم و ما يا ننويسم قلم فرو مي افتد و من از حوصله ام فرا مي روم با سر مي روم در چاه سكوت تا بنويسم يا ننويسم قلم در دست من در قلب تو در چاه ...... آه

هر روز آهسته مي آيي پنجره مي گشايي و به تاريكي من نگاه مي كني و نمي داني من چقدر مي ترسم و نمي داني هنوز روشني تو براي من غنيمت است و اين به هيچ وجه دروغ نيست اين يك حقيقت است

اين هم براي خالي نبودن يك جاي خالي صاحب وبلاگ شب تا از بستر من جدا شود اين تن از بند خواب ها رها شود در آرزوي بيداري بوده ام تا صبح اين حقيقت برملا شود