بامداد

من از مغز فاصله های دور به قلب نور سفر می کنم کیست که بگوید تو کیستی اینجا چه می کنی به دنبال چیستی بیگانگی را چه سود در سرزمین "همین ست...هر چه بود آه ای طلوع پاییزی ای که از امید و نظاره لبریزی من از تو نخواهم گسست به زیر این همه آوار تحمل و تحمیل  نخواهم شکست چنین ست...هر چه هست

من هیچگاه قافیه ای نساختم اصلا شعر من هیچگاه قافیه نداشت از این رو من هیچگاه قافیه را نباختم