بامداد

تا با تو بودن سنگینی آوار سکوت سرد شب را تاب می آورم دلم به پنجره ای خوش است که شیشه اش ترنم باران را منعکس می کند و کوچه ای که دیری ست از آن من نیست کوچ پرنده را دوست ندارم و تحمل سایه ی سیاه چنار در زیر نور زرد چراغ برایم سخت دشوار است تنها یک نام و یک واژه در سرم تکرار می شود: "تنهایی" ... تا با تو بودن

من درد هایم را با تو در میان می نهم تا تو چون گندم زاری احاطه ام کنی و من چون ابری بر تو ببارم