بامداد

به پرده ها كه مي نگرم دستان تو را مي بينم در شيشه ها چشمانت را پرده را كنار مي زنم كوچه خالي كوچه تاريك كوچه ويران است و من از تمام كوچه هاي جهان تنها ترم و چه بي انتها تا تو ادامه مي يابم و چه بي پايان تو را نمي يابم پرده را مي كشم تمام تو را مي بينم با دو دستي كه چشمانت را پوشانده است خانه خالي خانه تاريك خانه ويران است و من ديگر نمي بينم

طلوع مهر من در ماه نگاه تو وقتي كه آغاز مي شود عبور سحر تو از راه نگاه من اينگونه تبديل به پرواز مي شود

چرا مي گويند جنگ اول بهتر است از صلح آخر چرا نمي گويند صلح چه آخر باشد و چه اول هميشه بهتر است و چرا نمي گويند جنگ چه اول باشد و چه آخر هيچگاه بهتر نيست آه چقدر هنوز انسان از مفاهيم خود دور است چرا نمي بيند انگار كور است

يك راه يك راه تنها راهي سو به سوي تو يك دل يك دل تنها دلي در آرزوي تو يك در يك در تنها دري رو به روي تو يك بار يك بار تنها باري در جستجوي تو اينها همه اگر مي شد تازه تازه تنها تنها نه پيش روي تو