بامداد

روزي يك نان براي هر انسان تا وقتي چنين نيست نام انسان نه يك نام كه تنها لقبي ست كه بي دليل به خود داده ايم تا وقتي چنين نيست نام اين سياره هم زمين نيست

تو از من غروب نخواهي كرد نه در من طلوع اين حكايت ماه و خورشيد است يكي كه مي خوابد يكي بيدار مي شود

من از تكرار اقاقي خسته ام و دهان تو هنوز بوي ياس مي دهد گفته ام بار ها ليواني خاطره بنوش شايد بهتر باشد دست از دريا بشوييم تا فردا چيزي نمانده است

سپيده از كدام سو سر خواهد زد شب اگر بر تو واژگون شده باشد من از كدام بستر بر خواهم خاست خواب اگر با من رويايي در ميان نگذاشته باشد و اين آرزو از كدام دام خواهد رهيد خود اگر صيادي بيش نباشد

ديوار تنهايي چندان بزرگ نبود تا وسوسه صعود را محكوم كند اما براي سقوط اتهام كوچكي كافي بود ...... تنهايي تنهايي

هندسه ساده من دايره اي ست كه بر آن نوشته اند ورود هيچكس اكيداً ممنوع نيست‍‍ هندسه ساده من مثلثي ست كه بر آن نوشته اند اينجا خطر مرگ وجود ندارد

در این شبان هول و حسرت طولانی در این شبان تفکر بی پایان یاد تو ای عزیز تنها یاد تو مرحم است ...... م.بی زمان در کجا می توان سرزمینی یافت سرزمینی که در آن پرچم ها گرفتار توفان نمی شوند سرزمینی که ابرهای آسمانش سپیدند و قصد تهاجم ندارند آنجا که هیچ صدای رسایی گویای خشم نیست آنجا که هیچ چیز هیچ چیز به رنگ خون نیست سرزمینی که در آن افسانه به حقیقت می گراید و رویا واقعی ترین جزء زندگی ست هیچکس به کابوسی بی گاه نیمه شب از خواب نمی خیزد صفیر گلوله ها در فضای دور نمی پیچد وصدای جیغ زنی از دور به گوش نمی رسد آنجا که نه فریادی هست نه اضطرابی که در پس فریاد جای خود را به فراموشی بخشد چنین سرزمینی آیا هست