بامداد

آنک که شبنم وار از شاخسار شب فرو می چکی آسان نیست در اندیشه درخت آشیانی بر پا ساختن

انگار در انتظارم نشسته بود در سحرگاه پیاده رو وقتی رسیدم بر شانه ام نشست و با من آمد و تا عصر هم آنجا ماند و بعد هم آنجا مرد *** در انتظارم نشسته بود به رنگ سپیده بی هیچ نشانی برای وداع

سردابه سکوت آوازم را گرفت به گرمی تن ات پناه آوردم آنجا که صدا ها در هم می پیچید و تنها نسیمی تنهایی را تکرار می کرد

گلی ست در دستم نامش را تو بگو حرفی ست بر زبانم آن را تو بخوان نگو نه که ناگفته بسیار است برقی ست در نگاهم تو پنهانش کن

نه باز می توان گشت نه باز می توان ماند هر چه پیش رفته ام بیش از پیش رفته ام اکنون دیگر به جز رسیدن راهی نمانده است