بامداد

و اكنون پاييز رنگ رنگ فرا مي رسد با شكوه جاودانه اش با اندوه بي كرانه اش و اكنون فرا مي رسد پاييز لبريز از كابوس مرگ و روياي زندگي برگي براي تو برگي براي من برگي براي ما پيش از آنكه باد هاي سرد از ما عبور كنند آري پيش از عبور باد تنها صداي تو كافي ست در ميان پاييز و صداهاي شبانه اش تنها صداي تو صداي تو

بيست و پنج سال پيش بود من در اتاق كوچك ام در خانه قديمي نشسته بودم و به آهنگ جديد آبا گوش مي كردم "The winner takes it all The loser has to fall" آهنگي كه بسيار دوست مي داشتم ناگهان صداي بمب آمد و اين اولين بار بود كه من صداي بمب مي شنيدم آبا خاموش شد اما فراموش نشد بعد گفتند فرودگاه را كوبيده اند اين آغاز رسمي جنگ بود و اين اولين بار بود كه من جنگ مي ديدم بيست و پنج سال پيش بود آبا خاموش شد اما فراموش نشد "The winner takes it all The loser has to fall" اكنون از آن زمان بيست و پنج سال گذشته است و من در اتاق كوچك ام در خانه قديمي نشسته ام و به آهنگ قديمي آبا گوش مي كنم "The winner takes it all The loser has to fall" آهنگي كه بسيار دوست مي دارم من در اين سال ها صداي بمب را بسيار شنيده ام من جنگ ديده ام ننگ ديده ام آسمان زندگي را بي رنگ ديده ام من دل ها را تنگ ديده ام قلب ها را سنگ ديده ام من بسيار دروغ گفته ام فريب داده ام فريب خورده ام من بسيار شكسته ام بسيار مرده ام "The winner takes it all The loser has to fall" آبا خاموش شد و هرگز فراموش نش...

دلتنگي هاي مرا باد ترانه اي نمي خواند روياهايم را آسمان پرستاره ناديده نمي گيرد و هر دانه برفي براي من به اشكي نريخته نمي ماند به اشكي مي ماند كه ريخته ام سكوت من سرشار از سخنان ناگفته نيست سرشار از سخناني ست كه گفته ام از حركاتي كه كرده ام اعتراف به عشقي ست كه پنهان نمي كنم و شگفتي هايي كه بر زبان مي آورم در اين سكوت حقيقت ما نهفته نيست نه حقيقت تو و نه من

اين آخرين ترانه اين آخرين سخن اين آخرين بهانه اين آخرين من بي تو هرگز به بار نخواهد نشست اين آخرين بار اين آخرين كار اين آخرين شعر بي ثمر خواهد بود اگرچه اش من چنين خوش مي توانم سرود

بي تو سكوت هم براي دلتنگي سبب ساز نمي شود تو خاموش مي شوي من مي ميرم و اين ترانه هيچگاه بهانه اي براي آواز نمي شود انگار كه زندگي پس از اين آغاز نمي شود از اين رو دگر كسي پرده بردار از اين راز نمي شود