بامداد

و اینک برای تو و این برگ سبز که از نام تو سرشار است شعری نه از آفتاب و نه باران که از جنس چشمانت برای تو و این حس پاک که از یاد تو آکنده است نه از آتش و نه خاکستر که شعری به رنگ نگاهت برای تو و این پرواز شعری با بال های بلند

ساده ام نه آنگونه كه تو مي بيني نه آنگونه كه ديگران ساده ام مثل سنجابي كه لانه اي دارد در بالاي درخت و هر از گاه سرش را از سوراخ كوچك اش بيرون مي آورد و از آنجا به دنيا نگاه مي كند ساده ام مثل سنجابي كه هميشه جانوران ديگري تعقيب اش مي كنند و او مي ترسد و از ترس مي لرزد و تنها آرزويش اين است كه طعمه اين جانوران درنده نباشد و روزي به مرگ طبيعي بميرد آخر مي دانيد عمر او كوتاه است خيلي كوتاه

طلوع ات خوش اي آفتاب انديشه حضور بي وقفه ام در سايه سار سكوت به انتظار تو بود تو آمدي و اين شب نشين بي پناه را تا ارتفاع نيلگون اميد تا سلسله جبال آرزوهاي پي در پي هدايت كردي اگرچه كوله بارت به بوي اندوه آغشته بود اما صداي تو صداي گرم تو در خواب من پيچيد و دست سپيدت با يك اشاره به دور از انكار ستاره ها بي گناه بودن رويايم را ثابت كرد تمام ترانه هاي من نثار تو باد بر من بتاب اي طلوع هميشه بر من بتاب

تو را پاك و آزاد تو را بي جنون و ستم تو را بي نياز و پربار مي خواهم من انسانم تو زمين من

صداي لحظه هاي تلخ تو را مي شنوم صداي ثانيه هاي معلقي كه پيوسته فرياد مي كشند من از نيرنگ بيزارم تو هنوز امروز در تب تند ديروز مي سوزي و اينگونه ناخواسته و شايد ندانسته اكنون و آينده را چراغي پر فروغ مي فروزي كه بي صدا تكرار مي شود و هرگز هم تار نمي شود آري صدايت را مي شنوم من از نيرنگ بيزارم اگرچه خوابيده ام اما بيدارم

مي ميرم از صداقت يك كلام و با فريبي زنده مي شوم اين شايد سرنوشت من است كه هميشه با هر طلوع به ستايش آفتاب برخيزم و دوباره بي درنگ به سياهي شب بگريزم و اكنون شب من فرا مي رسد با ستاره اي در راه اگرچه هنوز پاسي از سپيده ام باقي ست پس تو دوستم بدار به سادگي و تا طلوعي ديگر به اميد ديدار

تنها باري اگر بر دوش داري توان تحمل در تو شكل مي گيرد و مي داني معناي رستن را تنها اگر انديشه اي در تو ريشه مي بندد به بار مي نشيني و مي بيني زيبايي بودن را و اين اتفاقي ناگزير است فراتر از خاك و آب و از حقيقت ناب فراتر حتي از صدا و اين تفاوتي بزرگ است ميان گياه و حيوان و تو